Φίλοι της Φωλιάς του Δεινόσαυρου...
Θα ήθελα στο σημείο αυτό, να κάνω μια αναφορά σε έναν άνθρωπο του χώρου, σημαντικό για το άθλημα και για τον υποφαινόμενο, που δε βρίσκεται πια κοντά μας. Έφυγε από τη ζωή αυτή σε πολύ νεαρή ηλικία, στα 48 περίπου χρόνια του. Όπως όλοι οι καλοί άνθρωποι, που είναι ήδη έτοιμοι για το μεγάλο ταξίδι. Αφήνοντας εμάς τους υπόλοιπους εδώ, που ταλαιπωρούμαστε μέχρι να ετοιμάσουμε και τις δικές μας αποσκευές και να τους ακολουθήσουμε...
Θα ήθελα να αναφερθώ ... στο Σπύρο το Φρατζιά.
1.jpg
Ο Σπύρος, γεννήθηκε το 1960. Άρχισε να ασχολείται με την άσκηση με βάρη σε ηλικία 15 ετών, το 1975. Συνδέθηκε με προσωπική φιλία με όλους τους μεγάλους του αθλήματος, όπως με το Γιάννη τον Κωστογλάκη, το Σπύρο το Μπουρνάζο, τον Αλέκο το Σιατραβάνη.......και πολλούς άλλους.
Είναι ένας από τους αθλητές με τις περισσότερες συμμετοχές στο χώρο του Ελληνικού Body Building. Και πάντα, βρισκόταν στις κορυφαίες θέσεις του βάθρου. Θα αναφερθούμε σε αυτό αργότερα.
Το σημαντικό, όμως, δε βρίσκεται εκεί. Αλλά στην ποιότητά του ως ανθρώπου. Η οποία, με κάνει να αισθάνομαι πως η γνωριμία και η στενή φιλία μου μαζί του, υπήρξε για μένα μεγάλη τιμή και τύχη αγαθή. Θα ήθελα να αναφερθώ σε ένα μονάχα περιστατικό, από τα πολλά, ενδεικτικό του ανθρώπου.
Την εποχή εκείνη, κάπου στη δεκαετία του ¨80, διέμενα σε ένα σπίτι στην περιοχή του Αγίου Παντελεήμονα Αχαρνών. Επρόκειτο για μια υγρή τρύπα, ένα ανήλιαγο υπόγειο που, την τελευταία επίσκεψη των ακτίνων του ηλίου στο εσωτερικό του, την είχε δεχθεί την εποχή της κατασκευής του, πολλές δεκαετίες πριν δηλαδή... Βρισκόμουνα κοντά στα γυμναστήρια του Γιάννη του Κούκου - Ελοποίας και Μιχαήλ Βόδα - και του Αλέκου του Σιατραβάνη - στη Μαμούρη. Τη συγκεκριμένη περίοδο, γυμναζόμουνα στο γυμναστήριο του Αλέκου.
Ένα χειμωνιάτικο πρωινό, λίγο πριν τις εννέα, χτύπησε η πόρτα μου. Μόλις είχα ξυπνήσει. Άνοιξα και ήταν ο Σπύρος. Πέρασε μέσα, στο μοναδικό δωμάτιο του σπιτιού. Ήξερε που έμενα, είχε έρθει πολλές φορές ως εκεί, αλλά ποτέ δεν είχε τύχει να μπει μέσα στο σπίτι.
Μόλις πέρασε μέσα, κατάλαβα πως "σφίχτηκε". Τον χτύπησε η παγωνιά... Το βλέμμα του, έπεσε στο κρεββάτι μου, μια παλιά ντιβανοκασέλα που ακόμα δεν είχα προλάβει να στρώσω. Και στην κουβέρτα μου. Ένα μοναδικό τριμμένο πανάκι, το οποίο περισσότερο ψυχολογικά παρά πραγματικά με βοηθούσε να αντιμετωπίσω την υγρασία και τo κρύο.
Μισοκλείνοντας τα μάτια στο παράξενο εκείνο βλέμμα του- που δεν περιγράφεται και που κανείς από όσους τον έχουμε γνωρίσει δε θα ξεχάσει ποτέ - καθώς το είχε καρφωμένο σταθερά επάνω στο κρεββάτι, με ρώτησε...
-"Ρε παλιόγιαννε, μ΄αυτό σκεπάζεσαι;;;"
-"Ναι ρε φιλαράκι... Γιατί;", του απάντησα.
-"Όχι, τίποτε...."
Σώπασε για μερικά δευτερόλεπτα.
-"Θα είσαι εδώ σήμερα;" με ξαναρώτησε, δίχως να πάρει τα μάτια του από το κρεββάτι...
-"Τώρα το πρωί, ναι. Γιατί ρε φίλε;;;"
-"Τίποτε, θα πεταχτώ σε μια δουλίτσα που έχω και θα περάσω να κάτσουμε. Μη φύγεις...".
Δίχως άλλη κουβέντα, άνοιξε την πόρτα κι έφυγε.
Επέστρεψε αρκετά αργότερα. Μπήκε μέσα, κρατώντας μια κιτρινοπράσινη καρό κουβερτούλα.
-"Τι έκανες ρε παλιόσπυρε;;;", τον ρώτησα...
-"Βρε πάρε εδώ... Θα πεθάνεις εδώ μέσα...", ήταν η μοναδική απάντηση που μου έδωσε και άλλαξε συζήτηση.
Ο Σπύρος, είχε πάρει το ιστορικό εκείνο Yugo και είχε πάει από τον Άγιο Παντελεήμονα στη Νίκαια, για να μου φέρει από το σπίτι του μια κουβερτούλα, για να μην παγώσω. Και μιλάμε για ένα φτωχό παιδί, που αγωνιζόταν με το καθημερινό μεροκάματο να ζήσει τη γυναίκα του και το μωρό κοριτσάκι του.....
Ο Σπύρος ο Φρατζιάς, δεν είναι φίλος μου. Είναι ΑΔΕΡΦΟΣ. Ένας πραγματικός ΑΝΘΡΩΠΟΣ.
Καλή σου ώρα εκεί που βρίσκεσαι, αδερφέ. Και καλή μας αντάμωση.... Σκεπάζομαι πάντα με εκείνη την καρό κουβερτούλα και δε σε ξεχνάω.
Και ... συγνώμη για εκείνη, τη μοναδική φορά, που σε στενοχώρησα λιγάκι κάποτε..... Ξέρω πως εσύ, το έχεις κιόλας ξεχάσει.
......................................
Θα επανέλθουμε με περισσότερα.
Bookmarks