Καλημέρα σε όλα τα " παιδάκια". Ελπίζω να είστε όλοι καλά.
Θέλω να μοιραστώ μαζί σας μια εμπειρία μου. Πριν από 1.5 μήνα περίπου κάνοντας προπόνηση, μάλλον από βιασύνη, από ανεπαρκή προθέρμανση, από λανθασμένη λαβή, δεν θυμάμαι ακριβώς, μου πόναγε ο αριστερός ώμος. Συνέχιζα βέβαια τις προπονήσεις με κάποια ενόχληση στον ώμο κάνοντας πιέσεις με παράλληλες λαβές.
Προχθές το Σάββατο που μας πέρασε κατέβηκα κάτω στο γυμναστήριό μου, για την καθιερωμένη προπόνηση, ομολογουμένως όχι και τόσο στα Χάι μου. Αφού έκανα την καθιερωμένη προθέρμανση άρχισα με άρσεις θανάτου. Δε ξέρω τι μ' έπιασε και φορτσάρισα. Φόρτωσα κιλά ώστε να κάνω ρεκόρ, μονή επανάληψη. Σηκώνοντας τα κιλά, ένιωσα ένα τράβηγμα κάτω από το αριστερό στήθος, προς τη μασχάλη. Δεν σταμάτησα συνέχισα , τελείωσα την άσκηση και ολοκλήρωσα την προπόνηση. Κάτι όμως μ' έτρωγε. Ψαχνόμουν μήπως είχα πάθει κάτι σοβαρό. Ακόμα και τη νύχτα που κοιμόμουν, πασπάτευα τον ώμο, το στήθος και την ωμοπλάτη αλλά δεν αισθονόμουν τίποτα. Τώρα που γράφω συνειδητοποίησα ότι ο ώμος μου δεν με ενοχλεί καθόλου.
Είχε δίκιο κάποιος που έλεγε ότι οι άρσεις θανάτου πρέπει να λέγονται άρσεις ζωής, δι' ου και ο τίτλος.
Τώρα θα μου πείτε τι τις θες τις μονές επαναλήψεις;
Στις βασικές ασκήσεις όταν δω ότι "τραβάω" μου αρέσει να κατεβαίνω σε μονές και διπλές επαναλήψεις, πάντα με άψογη τεχνική και μέχρι στιγμής αισθάνομαι μια χαρά.
Αυτά και να είστε όλοι καλά!
Bookmarks