Γιατί δεν είναι όλες οι θερμίδες ίδιες;

[EAS]

Εγώ το έθεσα πολύ απλά. Υπάρχει έστω ένα μέλος στο forum που να μας καταθέσει την εμπειρία του και να είναι σε κέτωση εδώ και μεγάλο χρονικό διάστημα και να σκοπεύει να παραμείνει για πάντα? Μην εμφανιστεί κανένας και πει "ήμουν σε κέτωση για 8 εβδομάδες", μακροχρόνιο εννοώ να είναι κάνα χρόνο σε κέτωση και επαναλαμβάνω να σκοπεύει να μείνει για πάντα.

Μα είπαμε, η κέτωση είναι ένα ειδικό εργαλείο, το οποίο όταν χρησιμοποιηθεί σωστά και στο σωστό χρόνο, δίνει πολύ καλά αποτελέσματα, από κει και πέρα, δε νομίζω ότι κανένας εδώ πρότεινε την κετογενική διατροφή σαν μόνιμη λύση για οτιδήποτε, ειδικά δε για όσους αθλούνται. Πάντως, για να σου λύσω την απορία, γνωρίζω από τη βιβλιογραφία, περίπτωση ατόμου (σε κλινική δοκιμή με καθημερινή ιατρική παρακολούθηση) που έμεινε χωρίς ΚΑΘΟΛΟΥ τροφή για 382 ημέρες (σωστά διάβασες, δεν είναι λάθος), διάστημα κατά το οποίο ανέφερε ότι δεν πεινούσε καθόλου και ήταν απόλυτα υγιής και ευδιάθετος, αυτό έτσι για την ιστορία μιας και είναι όντως εντυπωσιακό.

Πάμε παρακάτω, γιατί δεν είναι όλες οι θερμίδες ίδιες και γιατί είναι άσκοπο να τις μετράμε κατά τη γνώμη μου:

- Δεν έχουν όλες οι τροφές το ίδιο μεταβολικό κόστος. Για παράδειγμα, 100 θερμίδες από κόκκινο κρέας, απατούν περίπου 30 θερμίδες για το πέψη τους (μάσημα, ποσότητα υδροχλωρικού οξέως, πεπτικά υγρά κλπ), άρα αποφέρουν στον οργανισμό 70 περίπου θερμίδες τελικά. Εκατό θερμίδες από έναν απλό υδατάνθρακα, απαιτούν περίπου 5 θερμίδες μόνο για την πέψη τους, άρα αποφέρουν στον οργανισμό περίπου 95 θερμίδες.
- Όταν μετράμε τις θερμίδες προκειμένου να βγάλουμε μια διατροφή και τα αντίστοιχα macros, βασιζόμαστε σε πίνακες τροφών οι οποίοι στην καλύτερη περίπτωση βασίζονται σε δεδομένα της δεκαετίας του 1970. Το πρόβλημα είναι, ότι από τότε, η περιεκτικότητα και η σύσταση των τροφών έχει αλλάξει δραματικά, οπότε δεν ανταποκρίνεται στην πραγματικότητα πλέον. Για παράδειγμα, ένα μήλο σήμερα, έχει περίπου 50 φορές λιγότερο μαγνήσιο από ένα μήλο της δεκαετίας του '70. Το ίδιο, σε μικρότερο βαθμό, ισχύει και για την περιεκτικότητα των τροφών σε πρωτεϊνη, υδατάνθρακες & λίπη. Τα σημερινά κρέατα για παράδειγμα, έχουν τελείως διαφορετική σύσταση λόγω της διαφορετικής σύστασης της τροφής τους και τις διάφορες τεχνικές πάχυνσης (ορμόνες, αντιβιοτικά κλπ).
- Δεν έχουν όλες οι τροφές το ίδιο ορμονικό αποτέλεσμα στον οργανισμό, οπότε δεν είναι συγκρίσιμα τα αποτελέσματα. Χ θερμίδες προερχόμενες πχ από αβοκάντο, δε μπορούν να συγκριθούν με τις ίδιες (Χ) θερμίδες από άσπρο ψωμί, μιας και το δεύτερο έχει σαν αποτέλεσμα τη δραματική άνοδο των επιπέδων του σακχάρου του αίματος, άρα και των επιπέδων της ινσουλίνης, άρα έχουμε συν των άλλων αρνητικών επιπτώσεων και αποθήκευση λίπους.
- Δεν έχουν όλες οι τροφές την ίδια επίδραση στον οργανισμό, για παράδειγμα ένα κουτί μπισκότα που είναι γεμάτο σε trans λιπαρά, οδηγεί στη δημιουργία φλεγμονής στον οργανισμό, την αύξηση των τριγλυκεριδίων κλπ, οπότε δε μπορεί να συγκριθεί με μια ποσότητα ας πούμε συκώτι με ίδιες θερμίδες.
- Υπάρχουν πολλές τροφές (πχ ροφήματα diet, δε θέλω να κατονομάσω συγκεκριμένα), τα οποία, παρ' όλο που δεν έχουν καθόλου θερμίδες, έχουν μεγάλη επίπτωση στα επίπεδα της ινσουλίνης, με όλες τις αρνητικές συνέπειες αυτού.
- Τέλος, όταν βασίζουμε τη διατροφή μας στη μέτρηση των θερμίδων, έχουμε το εξής πρόβλημα: αν υποθέσουμε ότι θέλουμε να χάσουμε λίπος, ξεκινάμε μειώνοντας τις θερμίδες κατά Χ. Αυτό έχει πολύ σύντομα σαν αποτέλεσμα, τη μείωση του μεταβολικού ρυθμού, μιας και ο οργανισμός προσπαθεί να προστατευθεί, άρα ελαχιστοποιεί τις καύσεις.
Προκειμένου να συνεχίσουμε να χάνουμε λίπος, θα πρέπει να μειώσουμε κι άλλο τις θερμίδες, πράγμα που σημαίνει ότι σύντομα θα μειωθεί κι' άλλο ο μεταβολισμός μας, άρα πολύ γρήγορα φτάνουμε σε αδιέξοδο.
Αυτός είναι και ο κύριος λόγος που αποτυγχάνουν όλες οι δίαιτες στο τέλος, θα μπορούσα να μπω σε πολύ περισσότερες λεπτομέρειες σχετικά με τη διαταραχή των ορμονών (πχ λεπτίνη, γκρελίνη κλπ) και πως αυτές σταματούν στην ουσία το χάσιμο λίπους και αποδιοργανώνουν τον οργανισμό, αλλά δεν έχει νόημα. Η ουσία είναι, ότι στο τέλος μιας κλασικής δίαιτας, ο οργανισμός "κρασσάρει" και αρχίζουμε πάλι να τρώμε, με αποτέλεσμα αφενός να πάρουμε πίσω τα κιλά (συν λίγα παραπάνω συνήθως), ενώ έχουμε απορρυθμίσει το ορμονολογικό μας σύστημα, πράγμα που οδηγεί σε περαιτέρω εναπόθεση λίπους και κάνει την επόμενη προσπάθεια (δίαιτα) περισσότερο επώδυνη και λιγότερο αποδοτική.
Υπάρχουν φυσικά και διάφορες τεχνικές (αλλαγή των macros, προσωρινή αύξηση των θερμίδων κλπ) που προσπαθούν να "ξεγελάσουν" τον οργανισμό και να αυξήσουν το μεταβολισμό ξανά, αλλά δουλεύουν για λίγο και με αμφίβολα αποτελέσματα (πχ απώλεια μυϊκής μάζας, μειωμένη ενέργεια, κόπωση κλπ).
Αυτά τα ολίγα σε γενικές γραμμές, ξέρω ότι δε θα συμφωνήσουν πολλοί μαζί μου, ειδικά στο θέμα μείωσης των θερμίδων, αλλά αυτή είναι η προσωπική μου άποψη, η οποία βασίζεται σε έρευνα αλλά και πολλά πραγματικά αποτελέσματα.